Orthopedagogiek

De orthopedagogiek is een volwaardige en autonome specialisatie binnen de pedagogiek/pedagogische wetenschappen die op een wetenschappelijke wijze het handelen bestudeert in problematische opvoedingssituaties.

De Orthopedagogiek als wetenschappelijke discipline is erop gericht:

1. Inzicht te verwerven in de antecedenten, de aard en de gevolgen van atypisch opvoeden, en van atypische ontwikkelings-, leer- en gedragsprocessen.
2. Bij te dragen aan de ontwikkeling van effectieve strategieën voor de preventie, diagnostiek en interventies ten aanzien van opvoedings-, ontwikkelings-, leer- en gedragsproblemen.

De orthopedagogiek is niet alleen gericht op de studie en de behandeling van individuele stoornissen en beperkingen, maar ook op het handelen in de problematische opvoedingssituatie als geheel. Ze heeft daarbij bijzondere aandacht voor de context^[1].

In de Belgische wetgeving wordt de orthopedagogiek erkend als een autonoom gezondheidszorgberoep (klinische orthopedagogiek genoemd), door de Hoge Gezondheidsraad als volgt gedefinieerd:

“Het uitoefenen van de klinische orthopedagogiek is het vanuit een wetenschappelijk onderbouwd referentiekader verrichten van autonome handelingen gericht op de preventie, de diagnostiek, de begeleiding en behandeling van opvoedings-, ontwikkelings-, leer-, gedrags- en emotionele problemen en de psychosociale gevolgen ervan bij kinderen, jongeren of volwassenen en hun context. De orthopedagogiek is de discipline die de theorieën, modellen, methoden en technieken ontwikkelt voor het bedoelde wetenschappelijke referentiekader”^[2] (Advies van de HGR 9380, 2017, p. 1).

1. ↑ Maes, Bea, Vandevelde, Stijn, Vanderplasschen, Wouter, Ghesquière, Pol, & Noens, Ilse (2013). De ortho(ped)agogiek (h)erkend, vanuit academisch perspectief. Vlaams Tijdschrift voor Orthopedagogiek. Vol. 32 (n° 4), p. 11-17
2. ↑ Klinische Orthopedagogiek in België. Geraadpleegd op 3/2/2020.